Een kleine toegift dan: Ik heb genoten!

Van een gezellig afscheidsetentje kon geen sprake zijn; alle resto’s op (deze?) zondagavond dicht. Dus nog snel even naar de Carrefour Contact om een salade en een klein wijntje te kopen. 

Ik deelde de 4-persoonskamer met Joost, een 78-jarige Belg die in de Filipijnen woont. Hij vertelde dat hij de Camino loopt om aan zijn omgeving te bewijzen dat hij niet goed bij zijn hoofd is. Dat is pas een originele reden.

Samen ons kostje gegeten en leuke gesprekken gehad. Hij ging maandag 21 km lopen, dus wilde om 8 uur pitten. Daar wil ik nog wel iets over zeggen, want ik heb ook gehoord dat ik veel slaap. Joop Zoetemelk zei het al: de Tour win je in bed. Bovendien heeft je lichaam de tijd nodig om te herstellen van de inspanning van de dag. En na een aantal weken lopen, duurt het kennelijk langer om te herstellen. Nogmaals een uitleg, geen excuus.

De nacht van zondag op maandag was echter niet fantastisch. Natuurlijk speelde het besef dat deze tocht klaar was daarbij een rol. Soms moet ik mijn eigen verslagen teruglezen om de herinneringen in de juiste volgorde te zetten. Maar ook de angst voor het verslapen hield me uit de slaap. Ja, kijk je eigen monsters maar eens diep in hun muil. Dan weet je wat ik bedoel als je niet kunt slapen. Bij daglicht zijn ze verdwenen! 

Ver vóór de wekker af zou gaan ben ik opgestaan, even een snelle douche genomen, aankleden en yoghurt en een crêpe eten. Toen naar het station. Trein kwartier vertraagd… Ik moest om mezelf lachen.

Bovendien is het weer (tijdelijk) omgeslagen. Fris en lichte regen, maar geen reden voor regenkleding. Het heeft zo moeten zijn.

Nu is die TGV best snel, met name op het stuk tussen Bordeaux en Parijs.

Daar op Gare Montparnasse uitstappen en mijn weg zoeken om op Gare du Nord te geraken voor de Thalys naar Nederland. Een mierenhoop is een goede vergelijking. Daar had ik geen zin in, dus lopen, die bijna 6 km. Tijd genoeg voor. Bij de Pont des Arts stak ik de Seine over, met uitzicht op het Louvre.

En toen ging het echt regenen. Tas af, hoes er om en regenjas aan. De regenbroek liet ik achterwege, zodat mijn wandelbroek tot op de draad nat werd. Voordeel is dat die snel droogt. Na een dik uur kwam ik als half verzopen kat de vertrekhal van Gare du Nord binnen. Je begrijpt dat er geen foto’s zijn van het tweede deel van mijn wandeltocht door Parijs.

De Thalys was vol, althans mijn rijtuig. Veel Nederlandse mensen, die na een paar dagen Parijs weer naar huis gingen. In 2 uur en 40 minuten ben je op Rotterdam Centraal. In Frankrijk en zuid-België rijden ze  aardig door:

Het is een andere wereld dan die van de pelgrim, dat is wel overduidelijk. Er zijn verschillende manieren om naar huis te reizen, maar ze gaan allemaal veel sneller dan stapvoets. Daarom zijn er pelgrims die zowel heen als teruglopen. Dat zijn er maar weinig en ik ben er zeker geen van.

Het is nat in Nederland; de metro stoomt van dampende jassen. Het is vertrouwd en toch. Als ik het metrostation uitloop, giet het. Ik zie onze auto:

Thuis wacht een biertje, vanzelfsprekend:

Op mijn verzoek aten we nasi goreng, heerlijk!

Mijn wandelschoenen gaan met pensioen; die hebben de buien in Parijs ternauwernood overleefd.

Nu is het af!!