Koud en nat…

Donderdag, dag 98

Vega de Valcarce - Fonfria - 25 km - 2369 km

Gisteravond nog even een kippenpootje weg geknabbeld en toch weer op tijd naar bed. Ik schreef het vorig jaar al, mijn lichaam heeft het herstel nodig na iedere dag meer dan 20 kilometer wandelen. En waren het nog maar platte en rechte Nederlandse wegen…

Vandaag bijtijds op. Ontbijtje hoorde bij de service, altijd meegenomen. De eerste 6 à 7 km de weg volgen. Ik kwam op een punt waar je de bruggen van twee verschillende wegen onder elkaar ziet. Een bijzonder gezicht.

Weliswaar was de route stijgend, maar appeltje-eitje. Nog steeds langs de Rio Valcarce. En redelijk weer.

Aan het eind van het dal hield de weg op en volgde een bospad: sterker stijgend, soms nat van kleine stroompjes, altijd rotsen en veel paardenpoep. Frederic had gelezen dat je gebruik kon maken van een paardentaxi. Voor €50 werd je dan 2 uur op de rug van een paard naar boven gereden. Geen paard gezien… Alleen dus de uitwerpselen. Of het is een broodje aap-verhaal of het is niet de dag of het seizoen. Frederic had het wel gedaan zei hij, al was het vooral ook om een foto naar zijn kleindochter te kunnen sturen. Zij zit op paardrijles.
Het werd dus afzien. Ook voor hem. Nu moet ik wel zeggen dat ik het beter verdroeg dan mijn 4e dag dit jaar, toen ik de Pyreneeën over ging. Toch meer spierkracht en uithoudingsvermogen gekregen na de meer dan 700 km, die ik dit jaar heb gelopen.

Bovenop de berg liep je in de wolken, letterlijk:

Koud en nat dus. Een gure wind deed er af en toe van alles aan om het nog onaangenamer te maken. Een paar dagen geleden liet ik een foto zien van een stel met kinderwagen, waarbij ik me afvroeg of dat serieus was. Dat is het zeker, want ik kwam ze tegen:

Het is een jong Duits stel met een kindje van bijna 1 jaar. Ik ben er niet achter gekomen hoe lang ze dit al doen of hoe lang nog. Mijn gevoel zocht een balans tussen de termen stoer en onverantwoordelijk.

Nog even een selfie met een andere pelgrim:

Op een gegeven moment at ik de rest van een broodje op dat ik gisteren had gekocht. Ik stond wat om me heen te kijken en hoorde vanaf de berg een stem. Een boer zeker, dacht ik. Totdat ik wat beter keek:

Er werd aan het elektriciteitsnetwerk gewerkt. Vandaag heb ik de grote provincie Castillië en León achter me gelaten en ben Galicië in gewandeld.
Na 25 km kwam de herberg in zicht:

Na de douche de was gedaan. Eerst een uurtje buiten gehangen en toen kletsnat naar binnen. Het regent niet, maar het droogt ook niet.

Even troost gezocht en gevonden.

Ik wens jullie een mooie donderdagavond!